Agnieszka Kaliska

To był chłodny listopadowy weekend, kiedy Klaudia po raz pierwszy przyjechała pozować mi do obrazu. Pamiętam ją bardzo dobrze wysiadającą z pociągu Kolei Wielkopolskich, całą ubraną na czarno (pod czarną kurtką skrywany lawendowy sweterek…), ale z jasnym spojrzeniem, w ręku Les Fleurs du mal Baudelaire’a. Peron był pusty i cichy, w powietrzu mgła. Inspirująco.

Dzisiaj Klaudia podzieliła się ze mną przepięknym wierszem Sylwii Plath:

I AM VERTICAL

But I would rather be horizontal.
I am not a tree with my root in the soil
Sucking up minerals and motherly love
So that each March I may gleam into leaf,
Nor am I the beauty of a garden bed
Attracting my share of Ahs and spectacularly painted,
Unknowing I must soon unpetal.
Compared with me, a tree is immortal
And a flower-head not tall, but more startling,
And I want the one’s longevity and the other’s daring.
Tonight, in the infinitesimal light of the stars,
The trees and the flowers have been strewing their cool odors.
I walk among them, but none of them are noticing.
Sometimes I think that when I am sleeping
I must most perfectly resemble them —
Thoughts gone dim.
It is more natural to me, lying down.
Then the sky and I are in open conversation,
And I shall be useful when I lie down finally:
Then the trees may touch me for once, and the flowers have time for me.

Ten fragment szczególnie komponuje mi się z obrazem: Tonight, in the infinitesimal light of the stars, The trees and the flowers have been strewing their cool odors. I walk among them.

Obraz zamykam po wielu miesiącach tworzenia w skrawkach czasu między obowiązkami zawodowymi i domowymi. Próbowałam, zmieniałam, eksperymentowałam… aż doszłam ściany, dalej już nie mogę, nie dam rady, nie potrafię… Czuję, że to jest ten moment – odkładam pędzel…